Oprichting van Duikteam Nemo
Een goed initiatief om een reünie te houden voor alle oude en nieuwe leden van Nemo. Wel vreemd om er te zijn; je wordt geconfronteerd met het feit dat je 35 jaar ouder bent. Zelf kijk ik meestal niet terug; het heden is leuk genoeg.
Maar vooruit, je loopt er rond en komt bekende gezichten tegen, kijkt steels op hun naamkaartje (dat is wederzijds) en veel oude herinneringen komen weer terug. Je praat ook met de huidige leden, waaronder de voorzitter en de Web-master; je loopt met open ogen in de val: wil je niet iets op papier zetten over die begintijd van Nemo? We weten daar niets van, daar moeten toch interessante verhalen over te vertellen zijn!
Nee, dat wil ik eigenlijk niet! We schrijven eind zomer 1969; er staat een kleine advertentie in het plaatselijke sufferdje. Geïnteresseerden in de duiksport worden uitgenodigd voor een bijeenkomst in het hoofdgebouw van de Cindu in Uithoorn. Doel: het eventueel oprichten van een duikvereniging. Initiatiefnemer: Wim Hille. De avond wordt bezocht door ca 30 mensen en er wordt een voorlopig bestuur benoemd: Wim Hille, voorzitter; Hans Keune penningmeester en ondergetekende als secretaris. Om iedereen die belangstellend is te kunnen bereiken houden we een kleine geldinzameling om postzegels te kunnen kopen.
Er wordt aan alle aanwezigen gevraagd na te denken over een naam. Terugrijdend naar huis, mijn twee zwagers waren met me meegereden, praten we over dit laatste en mijn jongste zwager oppert Jules Verne en Kapitein Nemo. In de volgende vergadering wordt deze naam met algemene stemmen aangenomen. (Laat hier een misverstand mee uit de wereld zijn; Nooit Eén Man Onder is dus later verzonnen!)De daarop volgende periode wordt er druk vergaderd door het tijdelijke bestuur en worden er plannen gemaakt over doelstellingen, aard van de vereniging, training, zwembad, en wat zich meer aandient bij het oprichten van een vereniging.De problemen waren er zeker naar: Wim Hille was de enige die wat duikervaring meebracht, Hans Keune en ondergetekende hadden nog nooit gedoken! Er was dus niemand gebrevetteerd; er was nog geen zwembad; we hadden geen idee hoe we aan training moesten komen en waar!
Op de volgende vergadering in de Cindu waren er echter ideeën en werd besloten om de vereniging officieel op te richten.
Statuten en huishoudelijk reglement werden opgesteld en op papier gezet en op 16 Oktober 1969 werd bij de notaris officieel Duikteam Nemo opgericht. Vestigingsplaats Uithoorn en Amstelveen. Het tijdelijke bestuur werd door de vergadering als definitief verkozen.
Waarom Amstelveen? Een strategisch grapje: In Amstelveen werd het Keerpunt gebouwd en we wisten dat het alleen mogelijk was voor Amstelveense verenigingen om daar zwemtijd te krijgen.De eerste maanden was het improviseren:
We mochten met onze leden (ca. 20) mee trainen met O.J.C. in het zwembad Heilige weg in Amsterdam. We trainden in de “zwemboot” die in de Amstel lag, vlak bij de Cindu. Het burgemeester Kootbad in uithoorn werd gebruikt (open bad, koud..)
We timmerden vooral aan de weg om nieuwe leden te werven, op allerlei manieren, o.a. door een demonstratie in Het Burgemeester Kootbad tijdens een open dag.
In Februari 1970 was het Keerpunt in Amstelveen klaar en waren we Op Zondagmorgen van 9.00 – 10.00 uur onder dak. Dat onzalige uur konden ze toen aan normale, weldenkend mensen niet kwijt! (Keerpunt, Burg. Kootbad en zwemboot bestaan niet meer)
De vereniging had op dat moment 30 à 40 leden. Besloten werd om er een familievereniging van te maken. Partners en kinderen mee; die laatsten kregen zwemles.
Er was toen ook al een logo: het bekende blauwe golfje!
Ik werkte bij IBM, en een van mijn relaties was industrieel ontwerper. Hij heeft het logo met bijbehorend lettertype voor een vriendenprijsje ontworpen. (fl 100,–)
(Misverstand twee: James Weir heeft op een Algem. Ledenvergadering voorgesteld om een nieuw logo te gaan voeren; dit is toen door de vergadering afgestemd. Later heeft hij wel de gestileerde duiker toegevoegd. Deze duiker is Wim Hille die in Botshol tijdens een ijsduik op het ijs klimt)
Training kregen we van bevriende duikinstructeurs, die ons onder een bijna militair regime afknepen. Terugkijkend op die bestuursperiode van een jaar of drie zie ik drie zeer autoritaire bestuursleden die hun eigen vereniging runden! In feite was het een geleide democratie waarin wij bepaalden en balloteerden dat het een lieve lust was!
Nieuwe leden moesten in ons profiel passen.
Wij wisten het ook allemaal beter dan de N.O.B. en waren behoorlijk rebels op hun vergaderingen. (Nu lijkt het toch allemaal wel goed te zijn afgelopen)
Om aan middelen te komen schreven we een obligatielening uit.
We drukten 50 mooie certificaten met een waarde van fl 100,–
Elk lid werd geacht er één of meerdere te slijten bij familie of vrienden. Ze werden alle vijftig geplaatst en als ik me niet vergis hadden we ons verplicht om ze na twee jaar met 10 per jaar uit te loten en met rente uit te betalen.
Dat uitloten hebben we ook inderdaad gedaan, maar nadat het eerste lid bij uitloting het bedrag aan de vereniging schonk; was de morele druk op de rest van dien aard, dat we naar ik weet maar een paar stuks hebben uitbetaald.
Van de opbrengst konden we ons eerste clubhuis huren bij de waterzuivering in Uithoorn (stank!) en hebben we onze eerste compressor tweedehands gekocht.
Het was na een paar jaar een goed lopende vereniging met ca 50 leden en veel activiteiten:
Botshol, Sloterplas (Kockerbockel), Nederhorst den Berg (BBQ en drankgelagen op een eiland na het duiken) Pinkstekamp Zeeland, BosCross, Maarseveen (nachtduiken) en uiteraard duikvakanties in het buitenland (Ibiza, de Middellandse zee was toen nog de moeite waard!), Oosterschelde (mosselen eten) enz.
Kortom: een fijne club met enthousiaste en actieve leden.
Anekdotes?
Verzoek aan AMRO bank voor donatie aan vereniging afgewezen. Twee maanden later maken ze per abuis een bedrag van tweeduizend gulden 2x over op onze rekening.
Direct een brief gezonden met kopie aan hoofdkantoor, waarin we ze van harte dank zeggen voor het feit dat ze alsnog een donatie doen; wij noemen onze compressor die we gaan kopen AMRO’tje.
De brief die we terug krijgen is redelijk zuur.
In het zwembad met trainen: twee man met één snorkel. Het gebit van een lid komt mee naar buiten; het tweede lid komt walgend uit het water.
Vóór ons zwem-uur traint de reddingsbrigade met een levensechte pop. Eén van onze leden vindt een afgerukte duim in het zwembad en maakt iedereen aan het schrikken.
Theorieles: allerlei verschrikkelijke ziekten passeren de revue. Ineens een bons; één van onze leden zakt flauwgevallen onder de tafel. (dit heeft hij overigens meerdere malen gepresteerd, maar hij heeft zijn brevet gehaald)
En nu, 35 jaar later, ben ik te gast bij een vereniging met 145 leden en 40 jeugdleden, bloeiend en actief! Ben best een beetje trots.
Dank voor de uitnodiging en op naar de volgende reünie.
Jacques van der Sluis
2004