In memoriam Val Sijne

Ik heb al héél wat functies binnen Nemo vervuld. Redacteur van de NemoMemo, voorzitter, barbeheerder, noem maar op… Maar dat ik ooit theorieles aan de aankomende één-sters heb gegeven, zullen maar weinigen nog weten. Het is al zo lang geleden, en het heeft trouwens maar één seizoen geduurd, het seizoen 1989-1990.

In de groep die zich toen voor de theorielessen meldde, viel één persoon enorm op: een wat oudere heer met rossig haar en een ringbaard. Aan zijn tongval kon je horen dat het een geboren Amsterdammer was, en overigens lag zijn hart ook op diezelfde tong. Hij stelde zich voor als Val Sijne, eigenaar/directeur van een florerend stukadoorsbedrijf in de hoofdstad, en via-via geïnteresseerd geraakt in het sportduiken.

Hij bleek behoorlijk onderlegd: in mijn gesprekken met hem moest ik al mijn duiktheoretische kennis aanspreken. Ik heb me toen uiteraard wel eens afgevraagd waar al die kennis vandaan kwam. Dat bleek verrassend simpel: hij was een ervaren zeezeiler. Hém hoefde je niets meer te vertellen over techniek, navigatie en wat al niet.

Na de theorielessen raakten Val en ik al gauw aan de praat. In die tijd werkte ik nog als musicus, en daar was hij hooglijk in geïnteresseerd. Ik herinner me dat hij nog eens ‘achter de schermen’ is komen kijken bij een musical waar ik toen dirigent van was. Daar heeft hij zijn ogen uitgekeken.

En binnen Nemo had hij al gauw zijn plek gevonden: door zijn technisch inzicht, én door zijn organisatievermogen bleek hij bij uitstek geschikt te zijn om alles onder zijn hoede te nemen wat met het materiaalbeheer en het vulstation te maken had. Dat heeft hij heel veel jaren met enorm en zichtbaar plezier gedaan. Het onderhoud van de compressor, het aansluiten van de bufferflessen, de aanschaf en het onderhoud van de duikmaterialen van Duikteam Nemo waren bij hem in goede handen. Als Val zei dat er geld uitgegeven moest worden aan iets, dan wás dat ook zo.

Zijn stukadoorsbedrijf had hij al geruime tijd geleden overgedragen aan zijn zoon Valentin. Maar dat betekende niet dat hij ‘op zijn handen zat’. Integendeel, hij was nog elke dag bij het bedrijf betrokken. En ook zijn plek binnen Nemo vervulde hij nog met verve en enthousiasme.

Heel plotseling is hij er nu niet meer. Hij laat een gapend gat achter, allereerst natuurlijk bij zijn familie, daarnaast ook in het bedrijf, maar zeer zeker ook bij Duikteam Nemo. We zullen altijd aan hem blijven denken.

Onze gedachten zijn allereerst bij Johanna, bij Valentin en Jasmijn, en bij zijn kleinkinderen. Ze gaan hem – net zoals wij dat doen – verschrikkelijk missen. We wensen ze veel sterkte in de komende tijd.

 

Peter Stöve

Voorzitter